Een verhaal over Allerzielen.
Allerzielenlof
Jaarlijks is er rond Allerzielen in de kerk een Allerzielenlof. Er wordt gebeden voor de overledenen en aansluitend is er een zegening van de graven. Als geheugenopfrissertje, en voor de geïnteresseerde leek, geven we een korte uitleg over het Allerzielenverhaal.
Hemel of Hel
Voor een gelovig katholiek is er na de dood een helder verhaal. Lichaam en ziel worden gescheiden. Het lichaam blijft achter op aarde, de ziel gaat naar de Hemel of naar de Hel.
Wie zich keurig aan de regels van de Kerk en de 10 geboden heeft gehouden, gaat linea recta richting het Hemelrijk.
Voor de goddeloze zondaar wacht – hij had het kunnen weten – het eeuwige inferno; een weinig aantrekkelijk oord met als enig troostrijk vooruitzicht, het weerzien met zoveel oud-bekenden. Voor de kleine zondaar – de geest is gewillig maar het vlees is altijd weer te zwak – is er het vagevuur; een soort “Kamp van Koningsbrugge”, maar dan vuriger, waar je een tijdje moet bewijzen dat je de hemel waardig bent.
Op die tijdelijke locatie wordt “ziel en zonde” door engelen gewogen. Daarna volgt het vlammend louteringsproces en uiteindelijk: “de Grote Genade”, waarna Petrus alsnog de hemelpoort opent voor de brandschone ziel.
Allerzielen
Om het vurige intermezzo te bespoedigen is aardse hulp toegestaan. Door gebeden kan de verblijfsduur in het schimmenrijk aanzienlijk bekort worden. De Kerk bemiddelt daarbij door jaarlijks een Allerzielenviering te organiseren op een zondag rond 2 november. De dag ervoor is het Allerheiligen. Dan worden alle heiligen in de hemel herdacht.
Tijdens Allerzielen bidden wij, de “aardelingen”, voor de overledenen en steunen we de kleine zondaars bij hun moeizame tocht naar het hemels paradijs.
Dolende zielen
Misschien denkt u: ach, zo’n Allerheiligenlof en dat bidden, dat is niets voor mij. Maar misschien heeft u nog een dolende voorouder. Die kan een extra zetje wellicht goed gebruiken. Met een uurtje “lof” doe je zo’n arme ziel een groot plezier.