Met het verhaal over “het mirakel van Weert” sluiten we deze meimaand/Mariamaand af. Door Maria-verschijningen werden Fatima en Lourdes bedevaartsplaatsen. Ook Weert leek in 1949, door een Maria-verschijning, uit te groeien tot een bedevaartsplaats. Maar waarom mocht Weert geen bedevaartsoord worden?
Het mirakel
Eind oktober 1949 stonden de Limburgse kranten vol van het mirakel van Weert. Wat was er gebeurd? De 18-jarige schildersknecht Thieu Jacobs kwam zondagavond 17 October per fiets van een kaartavond terug. Rijdende op een landweg, hoorde hij een zachte vrouwenstem. Een geheimzinnige macht dwong hem af te stappen en neer te knielen bij een boom, een Canadese populier. Daar verscheen toen de Heilige Maagd Maria aan hem, stralend in het wit en met een bloem in haar rechterhand. Zij zou nog meerdere keren aan hem verschijnen.
De toestroom
Duizenden gelovigen en nieuwsgierigen uit Nederland, België en Duitsland trokken naar Weert. De toestroom was zo groot dat de politie moest ingrijpen om het verkeer in goede banen te leiden. Ook vanuit Heel ging men er, per fiets, naartoe.
Souvenirs en relieken
Zieken kwamen om genezing te vinden. Vele anderen gingen op zoek naar souvenirs of ‘relieken’. Alles rond de boom leek heilig; zo werden molsgaten aangezien voor miraculeuze waterbronnen. Er werd achter vallende bladeren aangerend en de schors werd van de boom gepulkt. Uiteindelijk plaatste de gemeente een hekwerk rond de boom en op grotere afstand kwam een afrastering. Daarmee probeerde men de mensen op afstand te houden.
Teveel van het goede
De geestelijkheid was niet blij met het verhaal van Thieu. Er waren in die tijd teveel wonderen. Een paar maanden eerder, in de zomer van 1949, waren door bisdommen in België liefst twee Mariaverschijningen erkend, in Beauraing en Banneux. De pastoor van de Heilige Jozefparochie in Weert kreeg daarom de opdracht om Thieu bij de boom weg te houden. Ook liet de kerk hem door een psychiater onderzoeken, maar die verklaarde dat er niets vreemds met hem aan de hand was. Om het gebeuren klein te houden werd de Katholieke pers gevraagd om geen aandacht te schenken aan het verhaal.
Gespannen verwachting
Ondanks die “persstilte” bleef het publiek toestromen, wachtend op het moment dat Maria zich weer zou laten zien. Ook Thieu ging iedere dag naar de “heilige” boom waar hij, op verzoek van Maria, een beeldje van haar had geplaatst. Thieu vertelde dat Maria op zondagavond 23 oktober, om 22.00 uur, voor de laatste keer aan hem zou verschijnen. Duizenden mensen – er werd zelfs gesproken over 25.000 – hadden zich die avond rond de boom verzameld. Er werd gezongen en gebeden. Gespannen wachtte men haar verschijnen af …., maar er gebeurde die avond niets.
Levenslang slachtoffer
En wat de kerk gehoopt had gebeurde. De aandacht ebde langzaam weg. Ook de boom waarin Maria verschenen was, werd uiteindelijk door de gemeente verwijderd.
Een keer nog, in 2005, is Thieu Jacobs – in Weert werd hij Thieu vanne boum genoemd – teruggekomen op het gebeuren dat hem in 1949 overkwam. Hij vertelde dat hij er spijt van had, dat hij destijds van zijn fiets was gestapt. Nog steeds kon hij niet goed bevatten wat hem destijds overkomen was. Hij voelde zich achteraf levenslang slachtoffer van het gebeuren.
Benieuwd naar het hele verhaal van “Het wonder van Weert dat geen wonder mocht zijn”? Klik dan op de luisterknop voor de boeiende podcast die het NRC hierover maakte (duur 20 minuten).